Τρεις γενιές της οικογένεια Σύρρου στα ίδια θρανία: παππούς, γιός και εγγονή μαθητές του σχολείου «Σωκράτης-Δημοσθένης».
Ο παππούς της οικογένειας, επιφανές μέλος της ελληνικής παροικίας, γράφει για την επιλογή αυτή
Ο Χρήστος Σύρρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1981. Διατήρησε την έδρα του επί δυο δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων χρημάτισε δυο φορές υπουργός των επαρχιακών κυβερνήσεων. Το 2004 ανέλαβε επικεφαλής της Αντιπροσωπείας του Κεμπέκ στις Βρυξέλλες, όπου παρέμεινε έως το 2013. Υπήρξε επικεφαλής της Γενικής Αντιπροσωπείας της επαρχίας του Κεμπέκ στο Λονδίνο από τον Δεκέμβριο του 2014 έως τον Νοέμβριο 2017, οπότε συνταξιοδοτήθηκε και εγκαταστάθηκε εκ νέου στο Μόντρεαλ.
Μου ζητήθηκε από την Ελληνική Κοινότητα Μείζονος Μοντρεάλ (ΕΚΜΜ) γράψω ένα σύντομο άρθρο σχετικά με το σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» και το γεγονός ότι εκτός από εμένα τον ίδιο, οι δύο γιοι μου πήγαν σε αυτό το σχολείο και τώρα η εγγονή μου είναι μαθήτρια εκεί.
Εδώ είναι μερικές από τις σκέψεις μου για το σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» και γιατί οι γονείς θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά την εγγραφή των παιδιών τους εκεί.
Μια σημαντική πρόκληση, που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των πολιτισμικών μειονοτήτων που μεγαλώνουν εδώ στο Κεμπέκ και τον Καναδά, είναι το πώς θα εξασφαλίσουν την επιτυχή ένταξή τους στην ευρύτερη κοινωνία.
Καθοριστική σε αυτό είναι, προφανώς, η γνώση των δύο γλωσσών, που θα είναι πιο χρήσιμες για αυτούς εδώ στο Κεμπέκ, τα Γαλλικά και τα Αγγλικά. Δεν θα έπρεπε να υποτιμηθεί εντούτοις, η γνώση της γλώσσας των προγόνων τους και, στην περίπτωσή μας, μιας γλώσσας που εκφράζει σε τόσο μεγάλο βαθμό τις πολιτιστικές αξίες του δυτικού κόσμου.
Μεταξύ της αφομοίωσης από τη μία πλευρά και της βολικής προστασίας του γκέτο από την άλλη, άραγε θα βρουν αυτό το δρόμο για την ένταξη στην ευρύτερη κοινωνία, που να τους επιτρέπει να είναι παραγωγικοί πολίτες του Κεμπέκ και του Καναδά χωρίς να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους ως Καναδοί ελληνικής καταγωγής;
Αυτή η ελπίδα ήταν στο επίκεντρο της απόφασης που οδήγησε τους δύο γιους μου, Αλέξανδρο και Ιάσονα, στο σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» και είναι η ίδια ελπίδα που στη συνέχεια οδήγησε το γιο μου Αλέξανδρο και τη σύζυγό του Έφη να επιλέξουν το ίδιο μονοπάτι για την εγγονή μου Κατερίνα, να έχουν ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που να αντικατοπτρίζει τις καλύτερες ελληνικές αξίες και να δίνει μια τρίγλωσση γλωσσική εκπαίδευση.
Το σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» μπορεί να προσφέρει στα παιδιά μας την εμπιστοσύνη που χρειάζονται για την ταυτότητά τους ως ενταγμένα μέλη αυτής της κοινωνίας, καθώς και να τους δώσει τη βάση για μια δια βίου προσήλωση στην πολιτιστική τους κληρονομιά.
Ο δυτικός πολιτισμός ήταν, εντέλει, βασισμένος στα ελληνικά ιδανικά, στο στοχασμό, στην αναζήτηση της αλήθειας και στην κατανόηση του κόσμου. Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα έπαψε να κυβερνάται από τις προλήψεις και έδωσε τον έλεγχο της μοίρας της στην έρευνα και τη διανόηση. Η ρήση του Σωκράτη, από τον οποίον ονομάστηκε το σχολείο, συνοψίζει εύγλωττα τα πράγματα: « ὁ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ».
Στο βαθμό που το σχολείο «Σωκράτης- Δημοσθένης» μπορεί να διδάξει αυτές τις αξίες και να δημιουργήσει τη δίψα για κατανόηση και μάθηση στα παιδιά μας, μπορεί να φιλοδοξεί να καταστεί επιλογή της πλειονότητας των μελών της Κοινότητάς μας.
Καθώς η Κοινότητα αναπτύσσεται τοπικά μέσα στο χρόνο και όχι πλέον μέσω της νέας μετανάστευσης, κάθε νέα γενιά θα βρίσκει όλο και πιο δύσκολο να μεταδίδει τα βασικά της ελληνικής γλώσσας, του πολιτισμού και της κληρονομιάς.
Τον ρόλο των παππούδων και γιαγιάδων που μέχρι τώρα έπαιξαν ως φύλακες της γλώσσας και του πολιτισμού, θα τον αναλάβουν σύντομα οι παππούδες και γιαγιάδες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ από γονείς που και αυτοί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. Τα Αγγλικά ή τα Γαλλικά αναπόφευκτα θα έρθουν αυθόρμητα στο στόμα, ευκολότερα από τα Ελληνικά. Αυτό ισχύει ήδη για τους σημερινούς γονείς ως επί το πλείστον. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι γονείς αισθάνονται λιγότερο “Έλληνες”, αλλά μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιήσουν την υποστήριξη που δίνει το σχολείο «Σωκράτης- Δημοσθένης» για να εξασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους θα διατηρήσουν την δική τους ελληνική πλευρά.
Αισθάνομαι την ανάγκη να πω εδώ ότι το μέτρο αυτής της «ελληνικότητας» δεν υπάρχει αποκλειστικά στην ικανότητα με την οποία κάποιος μιλά, διαβάζει και γράφει Ελληνικά, και σίγουρα όχι στην ανάπτυξη της τυφλής εθνικιστικής σημαίας που κυματίζει με κάθε αναφορά της λέξης « Έλληνας». Συνίσταται μάλλον στην οικειοποίηση ενός συνόλου αξιών, που στηρίζει η κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα και στη ροή όσων ο Ελληνισμός έφερε στον κόσμο.
Το προαπαιτούμενο για να αποφασίσουν οι σημερινοί γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο «Σωκράτης –Δημοσθένης», είναι ότι τα σχολεία παρέχουν ποιότητα εκπαίδευσης, η οποία ικανοποιεί όλες τις επιδιώξεις (το να αγωνιζόμαστε για την αριστεία είναι άλλωστε θεμελιώδης ελληνική αξία). Πώς συγκρίνονται με τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία; Έχουν μια καλή τεχνολογική υποδομή; Προσφέρουν ένα σωστό περιβάλλον που σέβεται το παιδί; Ποια αποτελέσματα φέρνουν οι απόφοιτοι για την εισαγωγή τους στα καλύτερα γυμνάσια; Τι ποσοστό των αποφοίτων του σχολείου «Σωκράτης-Δημοσθένης» συνεχίζει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε πανεπιστημιακό επίπεδο;
Αυτές είναι οι ερωτήσεις που θέτουν στους εαυτούς τους οι γονείς και που θα έπρεπε να θέτει και η διεύθυνση του σχολείου.
Όταν η μητέρα τους και εγώ πήραμε την απόφαση να στείλουμε τον Αλέξανδρο και τον Ιάσονα στο σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το κάναμε γιατί αισθανθήκαμε πεπεισμένοι ότι εκτός από τα Αγγλικά θα μπορούσαν να εμβαθύνουν στα Γαλλικά και να μάθουν Ελληνικά σε ένα περιβάλλον της δικής μας πολιτιστικής ταυτότητας. Ήταν μια απόφαση που έγινε λιγότερο με βάσει τα δεδομένα, τα οποία κανείς δεν διέθετε τότε, και περισσότερο από πίστη σε μια προσήλωση στην Κοινότητα.
Μαζί μας στο ρόλο γονέων, το σχολείο «Σωκράτης- Δημοσθένης» και οι παππούδες πέτυχαν το στόχο. Και οι δυο τους σήμερα μιλάνε άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά, κατανοούν ικανοποιητικά την Ελληνική γλώσσα και νιώθουν άνετα με την ελληνική κληρονομιά τους.
Πιστεύω ότι το σχολείο «Σωκράτης– Δημοσθένης» έχει βελτιωθεί πολύ από τότε και θα πρέπει τώρα να καταγράφονται αποδείξεις σε μελέτες και έρευνες, που μπορούν να πείσουν τους γονείς στην επιλογή του σχολείου «Σωκράτης- Δημοσθένης» για τα παιδιά τους.
Προτρέπω τους γονείς που εξετάζουν επί του παρόντος ποιο σχολείο να επιλέξουν για τα παιδιά τους, να βάλουν το σχολείο «Σωκράτης-Δημοσθένης» στις υποψηφιότητες. Συγκρίνετε, ρωτήστε, αναρωτηθείτε. Αν σε όλα τα υπόλοιπα βλέπετε τις ίδιες αξίες, όλα τα άλλα πράγματα είναι ίσα, η επιστροφή στις ρίζες και η ταυτότητα μετράει πολύ κατά την γνώμη μου. Αρκετά, πιστεύω, ως επιχειρηματολογία για αυτήν την επιλογή.
